be my daddy?_09

 cut

.

.

.

19.41

แกร๊ก

เสียงปลดล็อคจากประตูบานใหญ่ดังขึ้นพร้อมการเปิดออกของมัน เป็นการต้อนรับคนร่างสูงผู้เป็นเจ้าของ

"พี่มินนนให้พีชไปนะ"

ยังไม่ทันที่คนตัวสูงจะได้ก้าวเข้าห้องอย่างเต็มตัวเสียงเล็กเอ่ยอ้อนอีกครั้งหลังจากตนขอจากแชทแล้วไม่เป็นอย่างหวังก็จริงอยู่ที่เขาได้ไปแต่เขาไม่อยากให้คนพี่ไปด้วยนี้หน่า

ไม่มีเสียงตอบกลับจากอีกคนแต่มันกลับเป็นแรงกอดแล้วยกตัวเขาให้ลอยสูงขึ้นพร้อมก้าวเดินตรงไปยังโต๊ะทานข้าว

"อยากไปขนาดนั้นเลยหรอ"

"ค้าบบบบ"

"รู้มั้ยว่าร้านนั้นอัลฟ่าเยอะ"

"ก็รู้แต่ลี่ก็ไปด้วย"

"แล้วถ้าพี่ไม่ให้ไป"

"พีชจะร้องให้แงๆ"

"แงๆเลยหรอ"

"ช่ายแงๆเลย"

"ร้องอย่างอื่นแทนดีกว่า"

"หื้ม พะ.."

ริมฝีปากนุ่มของโอเมก้าร่างเล็กถูกปิดลงด้วยอวัยวะเดียวกันกับอัลฟ่าตรงหน้าเป็นจูบที่ดูลึกซึ้งแต่ยังไม่มีการรุกล้ำใดๆ

"อื้อ พี่มินไม่เอา"

"ตอนบ่ายก็บอกไม่เอาแต่ก็กอดแน่นเลยนะ"

"ทะลึ่ง"

"อะ พี่มิน อื้อ อย่าทำรอยนะ"

เสียงห้ามดังขึ้นหลังถูกลิ้นร้อนสัมผัสที่ลำคอขาวของตนก่อนที่ปากหนาจะค่อยๆจูบลงเบาๆแล้วเพิ่มแรงจูบให้มากขึ้น 

"อื้อ พี่มิน พีชไม่เอารอยไง"

"ทำไมมีรอยไม่ได้"

"ก็เดียวใส่เสื้อผ้าแล้วดูไม่ดี"

"ดูไม่ดีหรือกลัวใครเห็น"

"พี่มินอย่าพูดงี้สิ"

"..."

"ไม่ตอบงั้นพีชจะไปแต่งตัวแล้วนะ"

"ไปได้ก็ลองดู"

สิ้นเสียงมือหนาดันร่างโอเมก้าให้นอนราบไปกับโต๊ะแล้วก้มลงหาความหวานจากปากเล็กๆนั้น ลิ้นซนซอดแทรกไปตามลิ้นเรียวของคนใต้ล่าง เขาทำมันอยู่ซ้ำๆพร้อมแรงดิ้นของเด็กดื้อแต่จูบนี้นานซะจนอีกคนต้องยอมสงบลง

"แฮ่กๆ พี่มินอะ"

"ขอ"

"ไม่เอา"

"แน่ใจหรอ"

"พีชอยากไปอ่าาาพี่มิน"

"อย่าทำหน้าแบบนั้นได้มั้ย"

ไม่รู้ว่าเพราะกำลังถูกขัดใจหรืออารมณ์ในตอนนี้ของคนตัวเล็กกันนะทั้งเสียงออดอ้อนหรือไหนจะเป็นหน้าหวานๆนั้นอีกมันยิ่งทำให้เขาอยากจะขังเจ้าเด็กโอเมก้าคนนี้ไว้ดูคนเดียวเสียจริง

"งั้นก็ให้พีชไปนะค้าบบบ"

"งอแง"

"พี่มินอย่าใจร้าย"

"งั้นก็ได้ไปก็ไปแต่พี่จะไปด้วย"

"อ้าว.."

"งั้นก็ไม่ต้องไป"

"อ่าาาก็ได้ๆ"

"อย่าดื้อ"

"ไม่ได้ดื้อซะหน่อย"

มันคงใกล้กับความจริงแล้วที่ว่าเขากำลังแพ้ แพ้ให้กับความน่ารัก แพ้ให้กับความน่าเอ็นดูนี้ แพ้ให้กับ..โอเมก้าตรงหน้าจริงๆแล้วแหละ

.

.

.

.

.

.

.

.

กลับไปที่จอยค่ะ